| 1 |
Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją? |
| 2 |
Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest. |
| 3 |
Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego. |
| 4 |
Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego? |
| 5 |
Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego. |
| 6 |
Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone. |
| 7 |
Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie. |
| 8 |
Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się. |
| 9 |
Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy. |
| 10 |
Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się. |
| 11 |
Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła. |
| 12 |
Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi. |
| 13 |
W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka. |
| 14 |
Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza. |
| 15 |
Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego. |
| 16 |
Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się. |
| 17 |
Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz. |
| 18 |
Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe. |
| 19 |
Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy. |
| 20 |
Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią. |
| 21 |
Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie. |
| 22 |
Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu. |
| 23 |
Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę. |
| 24 |
Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi. |
| 25 |
Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami. |
| 26 |
|
| 27 |
|
| 28 |
|
| 29 |
|
| 30 |
|
| 31 |
|
| 32 |
|
| 33 |
|
| 34 |
|